Το Τμήμα Θεάτρου αποχαιρετά με βαθειά θλίψη την αγαπημένη συνάδελφο Αλίκη Συμεωνάκη, διδάσκουσα Δημιουργικής Γραφής από το 2017. Η παρουσία της στο Τμήμα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που χάρη στα μαθήματά της είχαν την ευκαιρία να καλλιεργήσουν τις δημιουργικές τους δυνατότητες και της ήταν πολύ ευγνώμονες γι’ αυτό. Η Αλίκη ήταν πολύ αγαπητή σε όλες και όλους μας και η απώλειά της είναι δυσβάσταχτη.
Ένας σύντομος αποχαιρετισμός από το Τμήμα Θεάτρου (2.2.2024)
Το 2017 ξεκίνησε η Αλίκη τα μαθήματά της στο Τμήμα Θεάτρου. Η πάντα κομψή και λυγερή Αλίκη έφερε στις τάξεις το κέφι και τις γνώσεις της και χάρισε απλόχερα σε όλο τον φοιτητικό πληθυσμό το μεράκι για τη δημιουργική γραφή, την ποίηση, τη λογοτεχνία. Μας έπεισε ότι η ποιητική δυναμική των νέων υπάρχει, την έψαξε και την καλλιέργησε με πάθος σε μαθητές και μαθήτριες, φοιτητές και φοιτήτριες, ποιητές και ποιήτριες όπως η ίδια όρισε τους συνομιλητές της. Ζωντάνεψε στις ψυχές όλων την ανάγκη για έκφραση αλλά και μάθηση, ταύτισε τη διδασκαλία και την εκπαίδευση με τις λέξεις και τα μυστικά τους και προκάλεσε όλα εκείνα τα «ωραία συνταιριάσματα» (δικής της η έκφραση), που έκλεισε στο βιβλίο της Δημιουργική γραφή ποιητικού κειμένου.
Αποχαιρετούμε με οδύνη σήμερα την Αλίκη. Αναλογιζόμαστε όσα μοιραστήκαμε και λαχταρούμε όσα θα θέλαμε να μοιραστούμε ακόμη. Εκείνα τα μικρά, τα καθημερινά: μια κουβέντα στη σκάλα, μια συνέλευση ή συνάντηση για κρίσιμες αποφάσεις, τα γέλια με έναν καφέ, το πάθος και τις πολιτικές συζητήσεις για τα μεγάλα, ένα ποτό (και τσιγάρο) στο Ντορέ ή στο Ντάνγκαρα. Είναι σκληρή η ώρα και αφόρητη η στιγμή. Μα θα θυμόμαστε για πάντα την Αλίκη: γιατί για να δανειστούμε μια φράση του Μίμη Σουλιώτη, το ‘αφεντικό’ όπως τον αποκαλούσε, ανήκει στις «παντοτινά όμορφες» — και η «ομορφιά της ψυχής» της φώτισε και μαλάκωσε όλες και όλους μας. Σε ευχαριστούμε, Αλίκη.
